IN MEMORIAM: ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω τις αποχαιρετιστήριες σκέψεις μου για τον αιφνίδιο, πρόωρο και άδικο χαμό του Νίκου...Υπήρχε όμως κάτι που με εμπόδιζε...Κάτι που με έκανε να κλείνω την οθόνη...σα να ένιωθα ότι ο Νίκος είναι ακόμα εδώ...πως θα γράψω σα να έφυγε;

Ο Νίκος είχε ενσωματώσει στο DNA του τον Πειραιά...καθαρό βλέμμα...κοφτή σκέψη...αλήθεια στη διεκδίκηση...μπέσα...και μαγκιά τόση όση...ένας υπεύθυνος συνδικαλιστής που ζούσε αυτό που εκπροσωπούσε...ζούσε στον Πειραιά [με την ευρεία έννοια] και γούσταρε...ζούσε τα προβλήματα του λιμενεργάτη από κοντά και πάντοτε με υπεύθυνα λόγια σε προσγείωνε στην πραγματικότητα κάθε φορά που οι τεχνοκράτες [Δεξιάς και Αριστεράς] που δεν είχαν λερώσει ούτε μια φορά τη γραβάτα τους σε ντόκο αναμασούσαν κάτι ακατανόητα νεο-φιλελεύθερα συνήθως χωρίς ουσία...

Θα θυμάμαι το Νίκο της απεργίας του 2016...

Θα θυμάμαι το Νίκο της διεκδίκησης για τις διεθνείς συμβάσεις της ΔΝΕ που ποτέ δεν πήγανε Βουλή για κύρωση...

Θα θυμάμαι το Νίκο της ΣΣΕ που όλο ερχόταν και ποτέ δεν έφτανε...

Θα θυμάμαι τον ειλικρινή και ρεαλιστή Νίκο της τελευταίας μας συνάντησης για την D-PORT....

Φίλε και σύντροφε, σε γνώρισα λίγο, θα έπρεπε να σε έχω γνωρίσει περισσότερο...Τώρα από εκεί που είσαι, σού είναι πιο εύκολο να μας και να τους αλλάξεις τα φώτα...Μη διστάσεις...Σε παρακαλώ κάνε το...